Na łamach Journal of the European Academy of Dermatology and Venereology opublikowana została krótka publikacja dotycząca wpływu leczenia biologicznego łuszczycy u pacjentek, które w momencie stosowania poczęły dziecko.
Włoscy lekarze z pięciu ośrodków retrospektywnie ocenili wpływ ekspozycji na leczenie biologiczne (adalimumab, etanercept, infliximab, secukinumab, ustekinumab) łuszczycy pacjentek w ciąży. Naukowcy zidentyfikowali dwanaście takich kobiet, w sumie czternaście ciąż. Pacjentki były poddane leczeniu biologicznemu średnio 35 ± 24 miesięcy w momencie zajścia w ciąży. W momencie wykrycia ciąży wszystkie pacjentki poza jedną przerwały leczenie biologiczne. Ta jedna z pacjentek ze względu na bardzo ciężką postać łuszczycy i łuszczycowego zapalenia stawów rozpoczęła leczenie certolizumabem.
U ośmiu spośród dwunastu pacjentek choroba zaostrzyła się w czasie ciąży. Spośród czternastu ciąż, dziesięć zakończyło się sukcesem położniczym jedna poronieniem, dwie aborcją na życzenie, a jedna ciąża nadal trwała w trakcie pisania publikacji. W żadnym z przypadków nie odnotowano u noworodków wad wrodzonych, ani żadnych istotnych chorób. Ponadto, nie zauważano, aby dotychczasowy rozwój dzieci (najmłodsze 2 miesiące, najstarsze 12 lat) odbywał się w sposób nieprawidłowy.
Doniesienie sugeruje, że stosowanie leczenia biologicznego u pacjentek z łuszczycą w trakcie poczęcia dziecka nie ma wpływu na wyniki położnicze. Jest to jednak doniesienie ograniczone ze względu na opis nielicznych przypadków.
Opracowanie własne na podstawie ogólnodostępnych materiałów.
